newsیاران همیشگی رهبر

در پاسخ به یاوه گویی باراک اوباما رییس جمهور متفرعن آمریکا، مبنی بر اینکه :«من ‌اگر بخواهم ارتش ایران را نابود می‌کنم » مثنوی «ایران ،سرای شکوه» تقدیم می‌گردد به تمام مردان و زنان سلحشور و غیور ایران زمین.

پلید اهرمن بر بلندای شب      -   چه جرأت بری نام ایران به لب

نگفت آنکه زادت ز بد کارگی    -   که ایران بود خاک آزادگی

نه گفتت که ایران سرای شکوه   -   بُوَد ملک مرد و زنانی چو کوه

نه بشنوده ای قصّه زالِ زَر    -    که بود اوج قافش همی رهگذر

از این آریایی کیانی دیار           -   به سودای عشق علی دل سپار

  از این خاک  چون گلشن زرنگار -    ز خون شهیدان شده لاله زار 

نگفتت کسی کن حذر از سِتیغ    -    که تسلیم ایران؛ دریغا دریغ

که ایران بود خاک گردنکشان    -  چو خورشید تابان در کهکشان

 که ایران سرای امید است و شور  -    و قلبش تپنده  به عشق ظهور

به عالم تو ای شهره بر کَرکَسی  -    ز غوغای رستم نگفتت کسی

نگفتت ز آرش، کمانگیر عشق    -    ز حیدر ولی خدا، شیر عشق

نه خواندی که ما شیعۀ حیدریم    -   و دلدادۀ آن شه بی‌سَریم

ندیدی به پا کربلا را به‌عِین      -     به سربنده‌ها نام سرخ حسین

نه خواندی که چون کوس جنگش زنند  -     خبیثانه بر تن خدنگش زنند

همه متحد گشته بر دشمن‌اند         -     و آماده بر جنگ اهریمن‌اند

ز ایران زمین ملک مردان شیر -  برآید چو از کوس جنگی نفیر    

زمرد و زن و کودک و خرد و پیر    -      تمامی تهمتن یلان دلیر

 ببارد به دشمن چو باران تیر   -     زمین را زِبَر، آسمان را به زیر    

نماند به‌جا کس درآن کار و زار    -         به‌جز لاشۀ دشمنِ تار و مار

تو ای کرده بر جنگ ایران هوس    - ز خاطر برفتت خروش طبس     

به درگاه سیمرغ ما چون مگس     -    تو را آن همه خرد و خواری نه بس

تو را  یادت آید  ز طوفان شن      -     ندیدی که با ما بِبود اِنس وجنّ

ندیدی که دانه شنی خرد و خوار          سپاه تو را کرده چون تار و مار  

ندیدی شکوه و فَرِ اربعین           -    و خون‌بارش آسمان بر زمین

به والفجر و فتح المبین و ظفر     -      ندیدی ز ایرانیان کَرّ و فَرّ

 تو ای ذره در پیش افلاک ما       -     نخواندی کهن قصۀِ خاک ما

درفش کیانی چو خیزد ز جا ؟     -    نماند ز دشمن نشانی به‌جا !

ز گرز گران کس نگفتت سخن    -      ز مردانِ مردِ  دیارِ کهن

ز ببر بیان کرده بر تن یلی         -   زمردانِ دل دادۀِ  بر علی

تو را آن که زادت به اهریمنی      -     نگفتت ز ایران بجو ایمنی

 نگفتت هراسیدن از روشنی         -  دم از جنگ ایران نباید زنی  

نگفتت که ایران  تهمتن سراست      -     و عاشق‌ترین خاک بر کربلاست

چه بربر، چه تاتار و رومی، عرب-     ز بیم آورد نام ایران به لب

 به قوم یهودا شده بَردِه ای         -  به مسلخ مسیحا تو آورده‌ای

دل از کین خوبان تو پَروَرده‌ای  -   به خاک دلیران طمع کرده‌ای؟!

 زبان در کش ای بدسگال خبیث   -   زنا زاده از روبه انگلیس

 نسب از که آورده‌ای بدسِگال    -  ز روباهِ پیرِ زبون، ای شُغال

به خاک دلیران نظر کرده‌ای     -   تو سودای ایران به سر کرده‌ای

نگفتت کسی این کهن سرزمین   -  اهورا سرشتی، بهشت برین

نباشد سرای حقیرانِ پست     -  و مردانه پشتش نگیرد شکست    

سیه دیوِ شهره به بد منظری    -   که گفتت به لب نام ایران بری       

که ایران سرای دلیران بود    -     و جولانگه شرزه شیران بود

تو ای تخمۀِ روبَهی پیر و پست   -    دژم خویِ بَدکار شیطان پرست

در این بوم و بَر ایزدی خاک عشق  -  ز مردان بود سینه‌ها چاک عشق

نه یک تن گذارد که خصمی زبون  -  نهد پا در این وادی لاله گون

که ایران سرای دلیری بود       -   کجا اهل ذلت پذیری بود

همه طوس و رستم، همه آرشیم   -  دلیران و شیران گردن کشیم

همه بهمن و زال جنگاوریم     -  سر سرکشان زیر سنگ آوریم         

به عالم چو ما مردِ مردانه نیست    -  بخوان، نیزه با تیررستم یکیست              

بِدان تُخمۀِ رستمیم و بِکوش     -   که پیش دلیران بمانی خموش

که تا دودمانت نگردد فنا         -  خرابه نگردد به کاخت بنا

چو دانی نِئی با یلان هم نبرد     -   خموشی گزین پیش مردان مرد   

به پا گر بخیزد درفش کیان        -  نماند به‌جا دشمنی در میان

به سر تا ثریا جنون تاخته         - درفش کیانی برافراخته

سر از تن ز دشمن جدا آوریم      -و مردانه محشر به پا آوریم

چو رستم نشسته به رخش سُتُرگ   -چو شیران، شکسته کمرها ز گرگ

درفش کیانی گرفته به کف         -   به تیر بلا کرده قلبت هدف

زِ نیل و زِ جیحون گذر کرده مست  -  به تاتار و تازی چِشانده شکست

کنیمت تو را روز روشن چو شب  - تو را غرقه در بحر رنج و تعب

تو ای چپ نگه کرده بر خاک ما      -  شوی گم تو در سوز کولاک ما

زنیمت زمین روز روشن به پشت    -     به تیر و تبر نیزه و چنگ و مُشت

اگر سر تمامی به دار آوریم         -    دریغا که ذلت به بار آوریم

تمامی اگر جان ببازیم و تن        -   به از آن به دشمن دهیمش وطن

دریغا که بر مام ایران زمین     -    نظر بد کند دشمن غرقه کین

دریغا به ذلت دمی تن دهیم        -    کجا خاک ایران به دشمن دهیم 

تو و صد تو دیگر به میدان رزم   -  ندارد رهی پیش ما غیر هَزم

الا بَرده زادِ یَهودا نهاد          -  شنودم که گفتی ز جهل و عناد

 به شهر غریبان ز لاف زیاد     -    ز اهریمنی آن دهان گشاد

توانی به ایران کشی لشکری    -     و بر ملک شیران هجوم آوری

در آری یلان را به فرمان‌بری     -    و مردان ایران به بند آوری    

و ایران به بند مذلت کشی            - و بر نقش رستم به خون خط کشی

و بر ارتش ما شکست آوری       -   و تخت کیانی به دست آوری

بگیری تو ایران به جنگ آوری؟!  -    درفش کیانی به چنگ آوری   

وزیر و زبر آوری طوس را     -      و گردن زنی مرد ناموس را

  جهان گشته مسحور فحشای تو     -    چنین خبط اگر کرده‌ای وای تو

 که مردی اگر نی مُخنَّث کسی     -     و بر جنگ با ما نه دلواپسی

بیاور گران لشکری در میان      -     و تازان، بیا سوی ملک کیان

و ما را نشان ده به غوغای جنگ     -        که مردانه‌ای و نئی اهل ننگ

اگر یک نشان داری از نام مرد     -       به ایران زمین آ، ز بهر نبرد

ز رومی و تازی بیاور بسی    -       نما ائتلافی به هر ناکسی

ز دریا، زمین، آسمان، کن هجوم   -     ببار آتش و خون بر این مرز و بوم

ز مردی نمایان هرآن داری‌اش        -  به قوم یهودا رسان یاری‌اش

ببینی تو تا جنگ نام‌آوران        -     به نام علی ما قیام آوران

بیا تا ببینی تهمتن یلان       -         که کوبد سرت را به گرز گران

چو رستم هزاران یل صف شکن   -      همه جان فدایی مام وطن

همه، حیدر حیدر به لب پُرخروش      -  و از حوض کوثر بلا کرده نوش

به سربسته سربَندۀِ یا حسین       -     و غوغا به پا کرده پرشور و شین

میان بسته تیغ دودَم ذوالفقار     -           و رستم شکوه و علی باوقار

به خصم آوریم آن‌چنان تاختن    -     و سرها ز تن‌ها بر انداختن

که روز آورد دامن شب پناه     -       و ماه آورد خانه در چشم چاه  

که عرش و ز مین و زمان یار ماست -    و دست علی خود نگهدار ماست

درفش کیانی چو گردد فراز    -       ز وادی روم و ز ملک حجاز

همه سر به پیشش فرو آورند      -        و اعزاز ایران نکو آورند  

که این بوم و بر دارد از حق سرشت -  و گردیده از عشق زهرا  بهشت

به هر گوشِه این، خاک عنبر سرشت  -   فلک لاله و یاس و مریم بِکِشت

کجا خاک ایران بود جای خَصم   -   نباشد خدا را چنین عهد و رَسم

که این ملکِ زرخیزِ  ایران زمین   -  گهر جامه کرده، بَر ابریشمین

دیار یلانی چو بهرام و طوس   -   ز جنگ آوری آسمان را به کوس

نه تن در دهد بند و زندان کس   -   اگر زنده باشد در او یک نفس

که ایران سرای شکوه ست و فَر   -   و جولانگه  شرزه شیرانِ نر    

به فتراک ما جمله آید به بند     -     مَه و مِهر و گردون، سِپهرِ بلند

جهان دار هستی بود یار ما      -     و مردانه عبّاس علمدار ما

کجا تخمۀ زال و رستم  ز جنگ  -    هراسان بود از سر نام ننگ  

بدین بوم و بَر زنده تا یک تن است -   به جانش نگهبان این میهن است

   نه اینجا به‌جز مقتل دشمن است -    نه  ایران قدمگاه اهریمن است  

به ایران هرآن کس کند بد نگاه   -  و یا کرده  کوچک‌ترین اشتباه

چُنان کاوه از جان گذر کرده مست  -  درفش کیانی گرفته به دست

کِشیمش به بند و هلاکش کنیم  -    و بدعاقبت چون ضحاکش کنیم

بگفتم که داند یهودای پست     -   بلور مسیحا ندارد شکست

چو ایران بود مُلکِ مردانِ حق   -  بود ایمن از هر فنا و زَهَق

به گور این برد آرزوی محال -   هر آن کس که خواهد به ایران زوال 

که جاوید و پاینده ایران ماست - چو عاشق‌ترین خاک بر کربلاست

هر آن کس که تهدید ایران نمود -  به دست خود او خانه ویران نمود

 که بازیِّ با نره شیران بسی   -   خطر دارد و ترس و دلواپسی

  28 تیرماه 1394 -منصور نظری- ایران سرای شکوه -تهران